Τι να πει κανείς για αυτή την ομάδα. Για την Λαμία η οποία χάρη στο πείσμα του ισχυρού άνδρα της, Π. Παπαϊωάννου κατάφερε να μπει μέσα σε λίγα χρόνια στον ποδοσφαιρικό χάρτη της χώρας... Και νομίζω σήμερα μπήκε και η σφραγίδα!
Γράφει ο Νίκος Μώκος
Μεγάλο ματς σήμερα λοιπόν στο ΔΑΚ. Με το τελικό 2-2 να αφήνει ικανοποιημένες και τις δύο ομάδες.Τον μεν Παναιτωλικό διότι στο δεύτερο ημίχρονο ήταν σαφώς κατώτερος της Λαμίας, αλλά και την δε Λαμία γιατί ο τρόπος που ήρθε αυτό το 2-2 είναι αυτό που μένει. To ότι το "κάστρο" της ομάδας αυτής θα πέσει κάποια στιγμή είναι δεδομένο. Σίγουρα θα γίνει. Η ουσία είναι ότι ούτε και σήμερα έπεσε.Που ήταν τόσο κοντά.
Η ομάδα αυτή έχει καταφέρει κάτι που άλλες ομάδες το έκαναν πιο γρήγορα και άλλες το ονειρεύονται ακόμα. Με ένα ξέσπασμα και "καραβοκύρη" τον Π. Παπαϊωάννου κατάφερε να... καταπιεί τις κατηγορίες, αλλά και με καπετάνιο τον Μπάμπη Τεννέ να πανηγυρίσει για πρώτη φορά στην ιστορία την άνοδο στην Super League. Αυτός είναι.... ή μάλλον ήταν ο μεγαλύτερος άθλος της ομάδας μέχρι το φετινό καλοκαίρι. Και λέω ήταν διότι από το καλοκαίρι και έπειτα ότι καταφέρνει να πάρει αυτή η ομάδα είναι ένας νέος άθλος. Φετινός στόχος είναι φυσικά η παραμονή, συνεπώς νίκες σαν την σημερινή (γιατί μπορεί η ομάδα να πήρε έναν βαθμό, αλλά ο τρόπος που ήρθε μοιάζουν με τρίποντο) βάζουν ακόμη ένα λιθαράκι στην υλοποίησή του.
Το κάστρο της Λαμίας έχει χτιστεί εδώ και χρόνια. Το αποδεικνύουν περίτρανα, οι μόλις τρεις ήττες τα τελευταία 3 χρόνια. Αν μάλιστα σκεφτεί κανείς πως από τις τρεις αυτές ήττες η μία ήταν σε ένα αδιάφορο βαθμολογικά παιχνίδι πέρυσι με αντίπαλο την Αναγέννηση Καρδίτσας, και το άλλο και πάλι από την ίδια ομάδα ένα χρόνο πιο πριν, στα χαρτιά αυτή τη φορά αφού αγωνιστικά η ομάδα μας είχε επικρατήσει με 1-0, καταλαβαίνει εύκολα πως για να πανηγυρίσει κάποιος τρίποντο στο ΔΑΚ πρέπει να "ματώσει"...
Κάτι τέτοιο έφτασε πολύ κοντά να πράξει σήμερα ο Παναιτωλικός. Μια ομάδα η οποία δεν έχει πανηγυρίσει ποτέ νίκη στην Λαμία, ήταν για 95 και κάτι λεπτά κοντά σε μια σπουδαία νίκη. Όμως εκεί μίλησε η ψυχή των Λαμιωτών. Όντας μικρός σχετικά σε ηλικία, ένιωσα όλα αυτά που μου διηγούνταν οι παλαιότεροι φίλοι της ομάδας μας, τα οποία δεν είχα ζήσει και δυσκολευόμουν να καταλάβω. Όλος ο κόσμος όρθιος στο γήπεδο, οι περισσότεροι κολλημένοι πάνω στα κάγκελα να περιμένουν το θαύμα από το κόρνερ και τα πόδια του Βάντερσον. Και εκεί έρχεται το γκολ..Δεν περιγράφω άλλο! Αυτό που ακολούθησε σίγουρα δεν το έχω ζήσει ξανά! "Τέτοια ανατροπή δεν θυμάμαι όσα χρόνια παρακολουθώ την Λαμία" ακούω έναν ηλικιωμένο να λέει δίπλα μου, μέσα στον χαμό που επικρατούσε...Η Λαμία όχι μόνο έχει σώσει το παιχνίδι παίρνοντας τον βαθμό της ισοπαλίας, αλλά έχει στείλει ένα μεγάλο μήνυμα στους επικριτές της και τους δύσπιστους.
Σίγουρα το γήπεδο στο επόμενο εντός έδρας με την μισητή Λάρισα θα είναι..."καμίνι". Γιατί όπως και να το κάνουμε τέτοια παιχνίδια είναι που...πορώνουν τον κόσμο. Αυτά τα παιχνίδια είναι ακατάλληλα για καρδιακούς, όμως άκρως κατάλληλα για να τα διηγείσαι και στα παιδιά σου.....
